پس تو کی می آیی؟





پس تو کی می آیی؟

روز از پی روز

فصل از پی فصل

عمر دارد می گذرد بیهوده



پس تو کی می آیی؟

لحظه هارا قاب نتوان کرد

لحظه ها می میرند

لحظه ها بوی فراموشی

لحظه ها بوی فرسودگی خاطره را می گیرند



پس تو کی می آیی؟

خواندن نام تو

تکرار همه خاطره هاست

روزهارا گرد نتوان آورد

لحظه ها را هیچ نتوان اندوخت



پس تو کی می آیی... ؟

کی می آیی... ؟

باغ من



آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر ، با آن پوستین سرد نمناكش
باغ بی برگی
روز و شب تنهاست
با سكوت پاك غمناكش
ساز او باران ، سرودش باد
جامه اش شولای عریانی ست
ور جز اینش جامه ای باید
بافته بس شعله ی زر تا پودش باد
گو برید ، یا نروید ، هر چه در هر كجاكه خواهد
یا نمی خواهد
باغبانو رهگذاری نیست
باغ نومیدان
چشم در راه بهاری نیست
گر ز چشمش پرتو گرمی نمی تابد
ور به رویش برگ لبخندی
نمی روید
باغ بی برگی كه می گوید كه زیبا نیست ؟
داستان از میوه های سر به گردونسای اینك خفته در تابوت
پست خاك می گوید
باغ بی برگی
خنده اش خونی ست اشك آمیز
جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن
پادشاه فصلها ، پاییز



بهترین بهترین من




زرد و نیلی و بنفش
سبز و آبی و كبود
با بنفشه ها نشسته ام
سالهای سال
صیحهای زود
در كنار چشمه سحر
سر نهاده روی شانه های
یكدگر
گیسوان خیس شان به دست باد
چهره ها نهفته در پناه سایه های شرم
رنگ ها شكفته در زلال عطرهای گرم
می ترواد از سكوت دلپذیرشان
بهترین ترانه
بهترین سرود
مخمل نگاه این بنفشه ها
می برد مرا سبك تر از نسیم
از بنفشه زار باغچه
تا بنفشه زار چشم تو
كه رسته در كنار هم
زرد و نیلی و بنفش
سبز و آبی و كبود
با همان سكوت شرمگین
با همان ترانه ها و عطرها
بهترین هر چه بود و هست
بهترین هر چه هست و بود
در بنفشه زار چشم تو
من ز بهترین بهشت ها گذشته ام
من به بهترین بهار ها رسیده ام
ای غم تو همزبان بهترین
دقایق حیات من
لحظه های هستی من از تو پر شده ست
آه
در تمام روز
در تمام شب
در تمام هفته
در تمام ماه
در فضای خانه كوچه راه
در هوا زمین درخت سبزه آب
در خطوط درهم كتاب
در دیار نیلگون خواب
ای جدایی تو بهترین بهانه گریستن
بی تو من به اوج حسرتی
نگفتنی رسیده ام
ای نوازش تو بهترین امید زیستن
در كنار تو
من ز اوج لذتی نگفتنی گذشته ام
در بنفشه زار چشم تو
برگهای زرد و نیلی و بنفش
عطرهای سبز و آبی و كبود
نغمه های ناشنیده ساز می كنند
بهتر از تمام نغمه ها و سازها
روی مخمل لطیف گونه هات
غنچه های رنگ رنگ ناز
برگهای تازه تازه باز می كنند
بهتر از تمام رنگ ها و رازها
خوب خوب نازنین من
نام تو مرا همیشه مست می كند
بهتر از شراب
بهتر از تمام شعرهای ناب
نام تو اگر چه بهترین سرود زندگی است
من ترا به خلوت خدایی خیال خود
بهترین بهترین من خطاب
میكنم
بهترین بهترین من



می نویسم



می نویسم تا بدونی, تو رو میخوام عزیزم

می نویسم تا بفهمی, تو رو دوست دارم عزیزم


دلمو خالی گذاشتم

که عشق تو بیاد تو قلبم

که بگم, تو رو میخوام

تو همیشه باش تو قلبم

تو همیشه باش تو قلبم

عشق من هنوز تو هستی

سر نوشته من تو هستی

پس نذار تنها بمونم

تا توی تنهایی نمیرم

دق میکنم

نیستی دارم دق میکنم زره زره می پوسم

هر شب دارم عکساتو یکی یکی می بوسم

هر شب دارم فکر میکنم یه روز میایی تو پیشم

هر شب دعا میکنم که بر گردی تو پیشم

که باز تورو ببینم

ای عشق نازنینم

همیشه توی خوابمی

تو فکر و تو خیالمی

-----


چرا تنهای تنهایم ؟

کسی دیگر نمی کوبد

در این خانه ی متروک را

کسی دیگر نمی پرسد

چرا تنهای تنهایم ؟

و من چون شمع می سوزم

درون کلبه تاریک خویش

اما

کسی حال من غمگین نمی پرسد ...

و من چون تک درخت زرد پائیزم

که هر دم با نسیمی

می شود برگی جدا از او

و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند ....



مراببوس





مراببوس
برای آخرین بار تو را خدا نگهدار
که می روم به سوی سرنوشت
بهار من گذشته گذشته ها گذشته
من ام به جستجوی سرنوشت
در میان طوفان هم پیمان با قایق ران ها
گذشته از جان باید بگذشت از طوفان ها
به نیمهء شبها دارم بایارم پیمانها
که برفروزم آتشها در کوهستانها
آه آه
شب سیه سفر کنم ز تیره ابر گذر کنم
نگه کن ای گل من سرشته غم به دامن برای من میفکن
دختر زیبا امشب بر تو مهمانم در پیش تو میمانم
تا لب بگذاری بر لب من
دختر آن برق نگاه تو اشک بی گناه تو
روشن سازد یک امشب من
مراببوس
مراببوس
برای آخرین بار تو را خدا نگهدار
که می روم به سوی سرنوشت
بهار من گذشته گذشته ها گذشته
من ام به جستجوی سرنوشت
__________________
گل پونه گل پونه ، دلم از زندگی خونه
توی این دنیای وارونه ، برام هر گوشه زندونه
برای هستی و ساقی ، نمونده حرمتی باقی
تو هر کوچه برای عشق ، مهیا مونده شلاقی
افسوس ، افسوس ، افسوس


آتش عشقش...

از چشمهایش خواندم

اشکم سرازیر شد

از لب هایش گفتم

آتش بر جانم نشست

از خودش گفتم و ....

.

.

.

خاکسترم را باد برد

ای کاش بداند و دامن از من نتکاند



بیــــــــــــــــــزارم!!!

 

 نویسنده این بخش =نرگس

خودتو جای این بزار چکار میکنی؟

بی تو پرسه زدنو تو شهر شبها دوست دارم

بی تو موندو تو رویا تک و تنها دوست دارم

وقتی از دست خودم خسته میشم با یاد تو

گریه کردنو به حال دل رسوا دوست دارم

بی تو تکرار عبور خاطراتو دوست دارم

تو شبها شمردن ستاره هاتو دوست دارم

هر چی میگفتی از عشق و عاشقی یه قصه بود

تو کجایی که هنوز اون قصه هاتو دوست دارم

دوست دارم با یاد تو دل از غمها جدا کنم

دوست دارم یه بار دیگه به چشمات نگاه کنم

دوست دارم صدا کنی اسم منو از ته دل

دوست دارم یه بار دیگه اسمتو صدا کنم

بی تو خسته شدن از خستگیامو دوست دارم

حالا که نیستی همین دلتنگیامو دوست دارم

دل خوشم فقط به اینکه ساده از تو میگذرم

اما تو خیال نکن سادگیامو دوست دارم

دوست دارم با یاد تو دل از غمها جدا کنم

دوست دارم یه بار دیگه به چشمات نگاه کنم

دوست دارم صدا کنی اسم منو از ته دل

دوست دارم یه بار دیگه اسمتو صدا کنم

  
********

خب اینم از اپ امروز

امیدوارم خوشتون بیاد

دوستون داریم

شب عروسیه، آخره شبه ، خیلی سر و صدا هست. میگن عروس رفته تو اتاق لباسهاشو عوض کنه هر چی منتظر شدن برنگشته، در را هم قفل کرده. داماد سروسیمه پشت در راه میره داره از نگرانی و ناراحتی دیوونه می شه. مامان بابای دختره پشت در داد میزنند: مریم ، دخترم ، در را باز کن. مریم جان سالمی ؟؟؟ آخرش داماد طاقت نمیاره با هر مصیبتی شده در رو می شکنه میرند تو. مریم ناز مامان بابا مثل یه عروسک زیبا کف اتاق خوابیده. لباس قشنگ عروسیش با خون یکی شده ، ولی رو لباش لبخنده! همه مات و مبهوت دارند به این صحنه نگاه می کنند. کنار دست مریم یه کاغذ هست، یه کاغذی که با خون یکی شده. بابای مریم میره جلو هنوزم چیزی را که میبینه باور نمی کنه، با دستایی لرزان کاغذ را بر میداره، بازش می کنه و می خونه :


سلام عزیزم. دارم برات نامه می نویسم. آخرین نامه ی زندگیمو. آخه اینجا آخر خط زندگیمه. کاش منو تو لباس عروسی می دیدی. مگه نه اینکه همیشه آرزوت همین بود؟! علی جان دارم میرم. دارم میرم که بدونی تا آخرش رو حرفام ایستادم. می بینی علی بازم تونستم باهات حرف بزنم.

دیدی بهت گفتم باز هم با هم حرف می زنیم. ولی کاش منم حرفای تو را می شنیدم. دارم میرم چون قسم خوردم ، تو هم خوردی، یادته؟! گفتم یا تو یا مرگ، تو هم گفتی ، یادته؟! علی تو اینجا نیستی، من تو لباس عروسم ولی تو کجایی؟! داماد قلبم تویی، چرا کنارم نمیای؟! کاش بودی می دیدی مریمت چطوری داره لباس عروسیشو با خون رگش رنگ می کنه. کاش بودی و می دیدی مریمت تا آخرش رو حرفاش موند. علی مریمت داره میره که بهت ثابت کنه دوستت داشت. حالا که چشمام دارند سیاهی میرند، حالا که همه بدنم داره می لرزه ، همه زندگیم مثل یه سریال از جلوی چشمام میگذره. روزی که نگاهم تو نگاهت گره خورد، یادته؟! روزی که دلامون لرزید، یادته؟! روزای خوب عاشقیمون، یادته؟! نقشه های آیندمون، یادته؟! علی من یادمه، یادمه چطور بزرگترهامون، همونهایی که همه زندگیشون بودیم پا روی قلب هردومون گذاشتند. یادمه روزی که بابات از خونه پرتت کرد بیرون که اگه دوستش داری تنها برو سراغش.


یادمه روزی که بابام خوابوند زیر گوشت که دیگه حق نداری اسمشو بیاری. یادته اون روز چقدر گریه کردم، تو اشکامو پاک کردی و گفتی گریه می کنی چشمات قشنگتر می شه! می گفتی که من بخندم. علی حالا بیا ببین چشمام به اندازه کافی قشنگ شده یا بازم گریه کنم. هنوز یادمه روزی که بابات فرستادت شهر غریب که چشمات تو چشمای من نیافته ولی نمی دونست عشق تو ، تو قلب منه نه تو چشمام. روزی که بابام ما را از شهر و دیار آواره کرد چون من دل به عشقی داده بودم که دستاش خالی بود که واسه آینده ام پول نداشت ولی نمی دونست آرزوهای من تو نگاه تو بود نه تو دستات. دارم به قولم عمل می کنم. هنوزم رو حرفم هستم یا تو یا مرگ. پامو از این اتاق بزارم بیرون دیگه مال تو نیستم دیگه تو را ندارم. نمی تونم ببینم بجای دستای گرم تو ، دستای یخ زده ی غریبه ایی تو دستام باشه. همین جا تمومش می کنم. واسه مردن دیگه از بابام اجازه نمی خوام. وای علی کاش بودی می دیدی رنگ قرمز خون با رنگ سفید لباس عروس چقدر بهم میان! عزیزم دیگه نای نوشتن ندارم. دلم برات خیلی تنگ شده. می خوام ببینمت. دستم می لرزه. طرح چشمات پیشه رومه. دستمو بگیر. منم باهات میام ….

پدر مریم نامه تو دستشه ، کمرش شکست ، بالای سر جنازه ی دختر قشنگش ایستاده و گریه می کنه. سرشو بر گردوند که به جمعیت بهت زده و داغدار پشت سرش بگه چه خاکی تو سرش شده که توی چهار چوب در یه قامت آشنا می بینه. آره پدر علی بود، اونم یه نامه تو دستشه، چشماش قرمزه، صورتش با اشک یکی شده بود. نگاه دو تا پدر تو هم گره خورد نگاهی که خیلی حرفها توش بود. هر دو سکوت کردند و بهم نگاه کردند سکوتی که فریاد دردهاشون بود. پدر علی هم اومده بود نامه ی پسرشو برسونه بدست مریم اومده بود که بگه پسرش به قولش عمل کرده ولی دیر رسیده بود. حالا همه چیز تمام شده بود و کتاب عشق علی و مریم بسته شده. حالا دیگه دو تا قلب نادم و پشیمون دو پدر مونده و اشکای سرد دو مادر و یه دل داغ دیده از یه داماد نگون بخت! مابقی هر چی مونده گذر زمانه و آینده و باز هم اشتباهاتی که فرصتی واسه جبران پیدا نمی کنند

اینم یه برنامه که ذهنتو میخونه البته من نه کامپیوتر....

برو ببین آدرس...

moein009.loxblog.com